Wonen in Zoetermeer

Sinds 1992 woon ik met mijn vrouw (Magda) en mijn dochter (Bianca) in Zoetermeer. Na Almelo, Apeldoorn, Rotterdam, Rheden, Langeraar, Bangkok, Islamabad, Zutphen, Langeraar en Alphen a/d Rijn is dit mijn zoveelste verblijfplaats.

Het bevalt ons hier - in combinatie met ons "buitenverblijf" op de Utrechtse Heuvelrug - uitstekend. Zoetermeer is tegenwoordig een alleszins leefbare, volwassen stad vol parken en pleinen. Het verstand kwam ook hier met de jaren. Veel van de oorspronkelijke woonkazernes werden weer afgebroken om plaats te maken voor sfeerrijke gestapelde bouw, bungalow- en villawijken. De sombere slaapstad werd een energieke woon- en werkmetropool met prima voorzieningen, ook op het gebied van zorg, sport en cultuur.

We wonen comfortabel in het stadshart met alle voorzieningen op loopafstand en een heerlijke oase vol vogels en vlinders vlak voor de deur. Doordat er op verschillende niveaus in deze tuinkuil met een diepte van bijna zes meter doorkijkjes zijn gemaakt, lijkt de stadsoase veel groter dan de 2,5 hectaren die hij in werkelijkheid is.

Toen de Zoetermeerse stadstuin halverwege de jaren tachtig werd aangelegd en ingericht, werden er meteen bomen van flink postuur geplant. Rotspartijen van Belgisch blauwsteen, waar struiken tussen staan die vlinders aantrekken. Er zijn keurige paden, er is zelfs een afrit naar de waterpartij voor rolstoelers. Je kunt er rustig zitten, maar je kunt ook klimmen over de rotsblokken, bijvoorbeeld naar het waterplein beneden waar doorheen een wandelpad van hardhout is aangelegd.

In feite is deze vijver een opvangbak voor hemelwater. De klaterende en daardoor rustgevende fonteinen, die wel zes meter hoog kunnen spuiten, hebben ook een reinigend effect, doordat zij zuurstof in het reservoir brengen. De waterplaza is aangelegd in zeer rechte hoeken, waardoor het van boven gezien iets weg heeft van een Mondriaan-schilderij.

In het struweel rondom staan niet-alledaagse bomen. Grote acacia's, een amberboom, een drietal trompetbomen, moerascipressen en ook een vleugelnoot. Langs de waterkant groeit hoog bamboe en het groothoefblad. In de vijver bloeien de gele bloemen van de watergentiaan. Watermunt volop. Hier en daar wat plukjes heen in de plas. Er is een klein rosarium, een berkenbosje, een volstrekt eenzame rode beuk en een enkele treurwilg. Veel wilde planten. In de trappen is verlichting aangebracht. Vanaf een nieuwe winkelpromenade langs de stadstuin kijk je zo in de kruinen van de bomen.

Aan de noordzijde van dit fascinerende stiltegebied domineert de dienst IPOL (voorheen CRI), de Zoetermeerse vestiging van het Korps landelijke politiediensten (KLPD), waar ik tot aan mijn pensionering in 2010 werkzaam was. 

Buitenverblijf op de Utrechtse Heuvelrug

Sinds 1997 bivakkeer ik regelmatig (weekenden, voor- en najaarsvakanties, zomervakanties) met m'n gezin in ons "buitenverblijf" op de Utrechtse Heuvelrug. Een knus verblijf met vele mogelijkheden.  

We bevinden ons daar midden in het gelijknamige Nationaal Park Utrechtse Heuvelrug, totaal 6000 hectare groot. Het Nationaal Park ligt tussen Driebergen en Rhenen. Het Nationaal Park Utrechtse Heuvelrug is letterlijk het toppunt van de provincie Utrecht. De heuvelrug is een beboste stuwwal die is ontstaan in de voorlaatste ijstijd, toen de gletsjers zand en stenen in grote massa's voor zich uit duwden. Na het verdwijnen van het ijs bleef de heuvelrug over. Hij strekt zich uit van het Gooimeer bij Huizen tot aan de Grebbeberg bij Rhenen. Het hoogste punt van de stuwwal ligt in Amerongen, vlakbij ons chalet.

Het Nationaal Park bestaat uit heuvels en dalen op een zandige ondergrond. Uniek voor Nederland is de overgang van de stuwwal naar het rivierdal van de Neder-Rijn. Aan de voet van de Utrechtse Heuvelrug ligt een reeks landgoederen en buitenplaatsen uit begin van de negentiende eeuw: de Stichtse Lustwarande.

Het landschap is er zeer veelzijdig: uitgestrekte bossen, heidevelden, zandverstuivingen, grafheuvels, kastelen, vennen en vergezichten over het rivierenland en de Gelderse Vallei. Je maakt zelfs kans om een boommarter, ree of specht te zien.

Geboortehuis in Almelo

Toen mijn ouders op 22 november 1945 trouwden, konden ze een deel (rechterdeel) van het kasteel "Huize Almelo" betrekken.

 Op 13 januari 1947 kwam ik in Almelo ter wereld en "nam daar ook mijn intrek". Hier heb ik leren lopen. Het kasteel ligt pal in het centrum van Almelo (aan de Gravenallee). 

De geschiedenis van Huize Almelo gaat terug tot 1157. In dat jaar duikt voor het eerst de naam Everardus van Almelo op bij een ondertekening van een document als getuige voor het kapittel van Sint Pieter te Utrecht. Tijdens de tachtigjarige oorlog is het kasteel in 1593 volledig afgebrand en weer herbouwd. 

In 1662 werd het middeleeuwse kasteel afgebroken en geheel vernieuwd door Seger van Rechteren. In 1667 naderde het kasteel zijn voltooiing en bestaat dan uit een omgracht gebouw met twee vooruitspringende vleugels. Een ingrijpende herstelling in 1883 bracht de middenpartij met zandstenen pilasters en fronton een eind naar voren. Links en rechts van het kasteel bevinden zich nog twee bouwhuizen uit het jaar 1664. In 1908 en 1930 is het kasteel grotendeels gerestaureerd.

Huize Almelo bleef 8 generaties lang in de familie Van Almelo. De laatste Van Almelo was Beatrix van Almelo. Huize Almelo ging nog over op haar zoon en daarna op haar kleinzoon Johan van Heeckeren genaamd van Almelo. Toen deze in 1461 kinderloos stierf ging het kasteel over naar zijn neef, namelijk Sweder van Heeckeren. De huidige bewoner van Almelo, graaf van Rechteren Limpurg stamt nog rechtstreeks af van deze Sweder.