Aanleiding stamboomonderzoek

Van jongs af aan had de oude man op de opvallend grote, ingelijste foto mij geïntrigeerd. Hij was ten voeten uit gefotografeerd en keek je vanachter het niet-ontspiegeld glas vriendelijk, fier en toch ook ietwat streng aan. Hij droeg een donkere pet op zijn hoofd en een korte, niet geheel gesloten donkere jas over een gestreepte boerenkiel. Met een pijp in de ene en een aangelijnd hondje in de andere hand stond hij ergens voor een hek van wat veel weg had van een boerderij. De foto prikkelde mijn nieuwsgierigheid en leidde tot fantasieën. De wat vergeelde foto hing aan de wand in een donkere hoek van de woonkamer van mijn grootouders.

Henk en Reina Pauwels woonden toen (en stierven daar later) in de Bussemaekerstraat te Borne (Twente). Over de man op de foto ben ik in mijn jonge jaren niet meer te weten gekomen dan: het was mijn overgrootvader Willem Pauwels. Geboren en getogen in Onnen, gemeente Haren (Groningen) en overleden in Vries (Drenthe). De foto heeft nog jarenlang in het grootouderlijk huis gehangen. Eerst na het overlijden van mijn grootvader Hendrik Pauwels (naar wie ik ben vernoemd) kwam ik via mijn vader Jan Pauwels in het bezit van de foto, met lijst en al.

Toen ik jaren later in 's-Gravenhage ging werken, kreeg ik bij mijn afscheid vanuit Velp, gemeente Rheden een weliswaar beschadigde, doch prachtig bewerkte sabel met de inscriptie "Willem Pauwels & Zn, 's-Gravenhage" uitgereikt. De herkomst ervan was niet bekend. Vermoedelijk was het wapen gedeponeerd op het bureau van politie te Velp na het overlijden van de houder. Nu was mijn nieuwsgierigheid voor de persoon van Willem Pauwels voor de tweede keer geprikkeld.

In verband met een langdurig buitenlands verblijf duurde het even eer ik in de gelegenheid was samen met mijn vader Jan Pauwels het gemeentearchief van Haren te bezoeken om het een en ander rond die Willem Pauwels uit te zoeken. Er volgden toen snel nog een paar bezoeken aan het rijksarchief in Groningen en voordat ik het wist, was ik bijna vier eeuwen terug in de tijd bij stamvader Egbert van Gieten.

Hardlopers zijn doodlopers. Het onderzoek kwam door tijdgebrek op een laag pitje te staan. Gelukkig kwamen betere tijden en middelen om het onderzoek voort te zetten. Inmiddels heb ik via het programma Aldfaer al heel wat gegevens verzameld.